PROBOSZCZ:
Ks. kan. dr Roman Szmurło
WIKARIUSZE:
Ks. dr Marcin Szymanik
Ks. mgr Wojciech Łuszczyński
EMERYCI:
Ks. prał. mgr Tadeusz Osiński
Ks. kan. mgr Ryszard Nicpoń
W 1378 roku książę mazowiecki Siemowit III (1326-1381) nadał prawo chełmińskie dla Łochowa, który był wówczas własnością „urodzonego” Wawrzyńca Pieńka. W tym też roku ks. Ścibor z Radzymina herbu Ostoja (ok. 1320-1390), biskup płocki (1381-1391), wymienił Łochów jako wieś należącą do parafii św. Idziego w Wyszkowie. W XV wieku sięgała tutaj parafia w Kamieńcu (dzisiaj Kamieńczyk), powstała z fundacji książąt mazowieckich.
Na przełomie XIV/XV wieku właścicielem dóbr łochowskich został prawdopodobnie bliski współpracownik księcia mazowieckiego Janusza I Starszego (ok. 1340-1429) – Wawrzyniec z Targowego (dzisiaj Targówek w Warszawie), wojski (1398-1415), podsędek (1415-1427), a następnie łowczy warszawski (1427-1428). Jest on protoplastą rodu Kuszabów herbu Paprzyca, który osiadł w Łochowie, przyjmując z czasem nazwisko Łochowski. W 1428 roku właścicielem wsi został jego syn – Dziersław Targowski (zm. ok. 1446), łowczy warszawski (1428-ok.1446). W czasie pierwszego podziału dóbr w 1447 roku Łochów i inne włości (Targowe, Golędziowo, Warszewice i Wilczyska) przypadły synowi wspomnianego Dziersława – Mikołajowi Targowskiemu (zm. ok 1498) i jego braciom. Po drugim podziale, który odbył się w 1451 roku, wspomniany Mikołaj Targowski zatrzymał jedynie Łochów.
Zamiar utworzenia parafii w Łochowie powstał w 1488 roku, w „Niedzielę Świętych Królów”, czyli 6 stycznia 1488 roku. Wspomniany dziedzic Łochowa – Mikołaj Targowski herbu Kuszaba, uczynił fundację na rzecz budowy drewnianego kościoła pw. Narodzenia NMP, św. Jana Chrzciciela i św. Mikołaja Biskupa. Jednak z nieznanych do końca przyczyn przerwano budowę w Łochowie i przeniesiono ją w 1489 roku do wsi Kamionolas (dzisiaj Kamionna), która stanowiła geograficzne centrum parafii. Można przypuszczać, że w Łochowie została podpisana jedynie fundacja, a budowę z nieznanych nam bliżej przyczyn rozpoczęto później w Kamionolasie.
W 1893 roku ks. Piotr Mystkowski, ówczesny proboszcz (1882-1894), podjął starania o przeniesienie siedziby parafii z Kamionny i o budowę kościoła w Łochowie, w części zwanej dzisiaj Starym Łochowem. Został powołany Komitet Budowy, a miejscowy dziedzic Zdzisław hr. Zamoyski (1842-1925) i jego żona Maria ze Szwykowskich obiecali pomoc w budowie i zobowiązał się do wydzielenia ze swoich dóbr ziemi pod kościół, cmentarz i beneficjum. W wyniku sprzeciwu dziedzica z Kamionny – Antoniego Godlewskiego (1826-1899) oraz przeniesienia na inną parafię ks. Piotra Mystkowskiego budowa nie doszła do skutku.
W 1928 roku, dzięki staraniom i fundacji Elżbiety Marii hr. Łodzia Kurnatowskiej (1882-1940) z Warszawy, właścicielki dóbr jadowskich, łochowskich, kołodziążskich i jej siostry Józefy Janiny z Zamoyskich Potockiej (1879-1945), została zbudowana kaplica dworska. Jej projekt wykonał arch. Ksawery Dionizy de Makowo Makowski (1844-1917). Opiekę duszpasterską sprawowali w tym czasie księża z Jadowa. W dniu 29 października 1934 roku została erygowana tutaj przez ks. Henryka Przeździeckiego (1875-1939), biskupa siedleckiego czyli podlaskiego (1918-1939), stała (przypałacowa) kaplica pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. Jej poświęcenia w dniu 29 listopada tegoż roku dokonał ks. Kazimierz Czarkowski (1888-1982), dziekan węgrowski (1933-1968). Kaplica ta została zlikwidowana przez władze komunistyczne ok. 1944 roku.
Jednak mieszkańcy takich miejscowości jak: Barchów, Burakowskie, Jasiorówka, a także domy mieszkalne związane ze stacją kolejową, gminą, apteką i innymi urzędami, były nadal obsługiwane przez duszpasterzy parafii Kamionna. W tej sytuacji wierni ze wsi: Budziska, Burakowskie i Jasiorówka oddaleni o 8 km od parafii Kamionna w 1938 r. złożyli w Kurii Diecezjalnej w Siedlcach prośbę o wybudowanie kaplicy w Budziskach. Dalsze losy kościoła i parafii Łochów – zwłaszcza w XX wieku – łączyły się więc z historią kaplicy w Budziskach.
Ks. Henryk Ignacy Przeździecki (1875-1939), biskup siedlecki czyli podlaski (1918-1939), przychylił się do otrzymanej petycji i w dniu 13 maja 1938 r. erygował tutaj kaplicę publiczną (oratorium publicum) pw. św. Andrzeja Boboli. Jednak mieszkańcy wymienionych – z powodu różnych okoliczności – wsi nie podjęli dzieła budowy nowej kaplicy.
Pracę duszpasterską na terenie Łochowa i Budzisk od 17 grudnia 1939 r. podjęli trzej księża ze Zgromadzenia Misjonarzy Świętej Rodziny, którzy zostali usunięci przez Niemców z Kruszewa k. Poznania. Początkowo zamieszkali oni w tzw. domu ludowym w Budziskach urządzając w nim kaplicę, która została poświęcona 18 grudnia tegoż roku. We wrześniu 1941 roku budynek ten został rozbudowany. Jego poświęcenia w dniu 26 października 1941 roku dokonał ks. kan. Władysław Witold Lewicki (1888-1966), proboszcz Kamionny (1923-1966). Funkcję rektora kaplicy pełnił najpierw ks. Bernard Matyaszek (1941-1944), a po nim ks. Stanisław Chudy (1943-1945). Dnia 5 sierpnia 1945 roku Księża Misjonarze wyjechali do Wielkopolski, a rektorem kaplicy został ks. Jan Laskowski (1916-1983), wikariusz parafii Kamionna rezydujący w Budziskach (1945-1946).
Dnia 18 października 1945 roku, na prośbę ks. kan. Władysława W. Lewickiego ks. Czesław Sokołowski (1877-1951), biskup tytularny Pantacomia (4 października 1919) sufragan podlaski (1919-1946) i administrator apostolski diecezji podlaskiej (1940-1946), erygował w Budziskach filię duszpasterską pw. św. Andrzeja Boboli. Rok później, czyli 1 stycznia 1946 roku stała się ona samodzielnym ośrodkiem duszpasterskim. Kolejny rządca diecezji siedleckiej ks. Ignacy Świrski (1885-1968), biskup siedlecki czyli podlaski (1946-1968), w związku z rozbudową Łochowa podniósł dnia 20 lipca 1949 roku wspomnianą filię do rangi parafii, lokalizując tutaj „Parafię pw. Niepokalanego Serca NMP w Łochowie z siedzibą w Budziskach”. Tak stan trwał ponad ćwierć wieku, aż do czasu zbudowaniu w Łochowie nowego kościoła.
W dniu 17 grudnia 1968 roku Łochów otrzymał prawa miejskie. Dopiero po sześciu latach od tego wydarzenia, w dniu 13 maja 1974 roku władze komunistyczne wydały pozwolenie na budowę kościoła w Łochowie. Obecny murowany kościół został wzniesiony w latach 1974-1977, staraniem kolejnych duszpasterzy: ks. Piotra Jelinka (1921-1977), proboszcza łochowskiego (1973-1977) i jego następcy w latach 1977-1987 ks. Michała Domańskiego (ur. 19 marca 1939 r.) – według projektu inż. Leszka Kołacza. Kamień węgielny wmurował w dniu 29 czerwca 1975 r. ks. Jan Mazur, biskup siedlecki czyli podlaski (1968-1996). Dzięki wielkiemu zaangażowaniu wiernych w dniu 22 sierpnia 1976 r. wspomniany ks. biskup Jan Mazur poświęcił kościół w stanie surowym.
Od 1987 r. prace wykończeniowe przy łochowskiej świątyni prowadził ks. mgr Tadeusz Osiński (prob. 1987-2011), którego dziełem są między innymi: dwie sale katechetyczne oddane do użytku w części parterowej kościoła (1989), przebudowa schodów wejściowych i organizacja całego otoczenia (1994), gruntowny remont dachu (1997), modernizacja ogrzewania (1998-1999) i dalsze upiększanie wnętrza kościoła poprzez wstawienie potężnego witrażu ze sceną Ostatniej Wieczerzy (2000-2001). W 2012 roku staraniem ks. prob. kan. Ryszarda Nicponia wstawiono w kościele nowe okna z szybami termoizolacyjnymi.
Plebania parafialna znajduje się w budynku kościoła.
Kaplica – w Zespole Pałacowo-Parkowym w Łochowie. Wcześniej był to kościół parafialny w Wólce Dobryńskiej (diecezja siedlecka), który został zbudowany w 1932 roku. W 2009 roku został on przeniesiony przez Firmę Arche S.A. do Łochowa. W dniu 13 maja 2010 roku w Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego, ks. bp Antoni P. Dydycz poświęcił czyli konsekrował kaplicę, nadając jej tytuł „Miłosierdzia Bożego”.
Oprac. ks. dr Zbigniew Rostkowski
Parafia pw. NIEPOKALANEGO SERCA NMP W ŁOCHOWIE jest miejscem zapewniającym bezpieczeństwo dzieciom także w grupie rówieśniczej. Kierując się wartościami wypływającymi z Ewangelii, staramy się wpoić naszym parafianom postawę szacunku wobec każdego człowieka – dzieci i dorosłych. Pragniemy, by w relacjach międzyludzkich bliska była im ewangeliczna zasada: „Wszystko więc, co chcielibyście, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie” (Mt 7,12a).
Zasady bezpiecznych relacji między dziećmi poznali wszyscy pracownicy i współpracownicy parafii, dzięki czemu mogą oni umiejętnie i adekwatnie do zaistniałej sytuacji reagować na każde niewłaściwe zachowanie czy przemoc. Również dzieci powinny przestrzegać poniższego kodeksu podczas spotkań w parafii i poza nią, w kontakcie bezpośrednim i wirtualnym.
Kodeks zachowań został opracowany z udziałem dzieci. Ewaluacja i weryfikacja zasad bezpiecznych relacji pomiędzy dziećmi odbywać się będzie co dwa lata, a także po każdej sytuacji kryzysowej, jeśli w parafii podjęta zostanie interwencja z powodu krzywdzenia rówieśniczego. Zmiana treści zasad bezpiecznych relacji między dziećmi jest możliwa w każdym momencie na ich wniosek i z ich udziałem.
- Równe traktowanie i szacunek dla każdej osoby
- Traktuj innych tak, jak chcesz, aby inni traktowali Ciebie.
- Pamiętaj, że każda osoba jest kimś wyjątkowym i szczególnie obdarowanym przez Boga. Należą się jej szacunek i troska o jej dobro.
- Bądź tolerancyjny – szanuj odmienny wygląd, przekonania, poglądy i cechy koleżanek/kolegów.
- Pamiętaj, że przez różnorodność wzajemnie się ubogacamy.
- Masz prawo do zabawy i relacji z każdym dzieckiem, ale pamiętaj, że nie zawsze inne dziecko ma chęć do kontaktu z Tobą w danym momencie. Uszanuj to.
- Zachowaj otwartość i bądź wrażliwy na wszystkie osoby, nawet jeśli nie należą do grona Twoich najbliższych przyjaciół. Nie wykluczaj ich ze wspólnych działań, rozmów i szkolnych aktywności.
- Zasady komunikacji między dziećmi
- Zachowuj życzliwość i szacunek wobec koleżanek/kolegów.
- Pamiętaj, że każdy ma prawo do wyrażania swojego zdania, myśli i przekonań, o ile nie naruszają one dobra innych osób.
- Słuchaj innych, gdy mówią. Nie przerywaj innym, gdy się wypowiadają.
- Zachowuj kulturę słowa w każdej sytuacji.
- Stosuj formy grzecznościowe.
- Pytaj o zgodę na kontakt fizyczny (przytulenie, pogłaskanie).
- Szacunek dla cudzej własności, prywatności i przestrzeni
- Szanuj rzeczy osobiste i mienie innych osób.
- Zapytaj, jeśli chcesz pożyczyć od kogoś jakąś rzecz.
- Nie przeglądaj prywatnych rzeczy innych osób bez ich zgody. Każdy ma prawo do prywatności.
- Nie rób zdjęć, nie nagrywaj ani nie rozpowszechniaj wizerunku kolegów/koleżanek i innych osób bez ich wyraźnej zgody.
- Pamiętaj, że każdy ma prawo do przestrzeni osobistej. Jeśli inna osoba potrzebuje chwili samotności, uszanuj to. Naruszanie tej przestrzeni może rodzić konflikty.
- Zakaz stosowania przemocy w jakiejkolwiek formie
- Nie stwarzaj sytuacji, w których ktoś czułby się celowo pomijany, izolowany.
- Nie stosuj przemocy fizycznej. Szturchanie, popychanie, kopanie czy siłowe przytrzymywanie kolegi/koleżanki naruszają jego/jej integralność fizyczną.
- Szanuj przestrzeń intymną kolegów/koleżanek. Nigdy nie dotykaj ich w sposób, który może być uznany za nieprzyzwoity lub niestosowny.
- Nie wyśmiewaj, nie obgaduj, nie ośmieszaj, nie zawstydzaj, nie upokarzaj, nie lekceważ i nie obrażaj kolegów/koleżanek.
- Nie wypowiadaj się w sposób obraźliwy o rodzicach kolegów/koleżanek.
- Nie zwracaj się w sposób wulgarny do innych.
- Pamiętaj, że żarty są wtedy żartami, kiedy nikt z ich powodu nie cierpi. Jeśli tak jest, natychmiast zakończ taką zabawę słowną.
- Nie narażaj siebie i innych uczniów na sytuacje zagrażające życiu i zdrowiu fizycznemu czy psychicznemu.
- Nie wyrażaj negatywnych, prześmiewczych komentarzy na temat zachowania, pracy, wyglądu kolegów/koleżanek.
- Nie zabieraj rzeczy należących do innych bez ich zgody.
- Szacunek w kontaktach internetowych i zakaz cyberprzemocy
- Szanuj innych i traktuj ich tak, jak chcesz, by traktowali Ciebie – dotyczy to wszystkich typów Twojej aktywności w sieci. Po drugiej stronie ekranu jest drugi człowiek.
- Pamiętaj, że cyberprzemoc często zaczyna się od tzw. „niewinnych żartów”. Nie każdy ma takie samo poczucie humoru. Uważaj na to, co piszesz i co publikujesz, w Internecie nic nie ginie. W świecie wirtualnym łatwo poruszyć lawinę wzajemnych niechęci, co może doprowadzić do konkretnej formy przemocy.
- Nie udostępniaj kontaktów do innych osób (telefonicznych, mailowych) bez ich zgody.
- Dbaj o swój oraz innych wizerunek w sieci – nie publikuj wrażliwych danych, powierzonych ci informacji oraz zdjęć i filmów ośmieszających innych. Szanuj ich prywatność.
- Chroń intymność swoją i innych. Nie wysyłaj i nie udostępniaj zdjęć lub filmów, które by ją naruszały.
- Sprzeciwiaj się hejtowi, sam nie publikuj obrażających i agresywnych komentarzy oraz reaguj, gdy zauważysz, że ktoś jest poniżany w Internecie. Nie przesyłaj dalej ośmieszających wiadomości. Zgłoś takie działania odpowiednim osobom.
- Nie prowokuj innych do niepotrzebnych, nieuzasadnionych kłótni. Trolling, świadome poniżanie, nękanie i zaczepki są zachowaniami niedopuszczalnymi.
- Nie wykluczaj swoich rówieśników z grup w mediach społecznościowych z powodu swoich prywatnych niechęci.
- Nie podszywaj się w Internecie pod inne osoby. Takie zachowanie w cyberprzestrzeni jest kradzieżą tożsamości. To jest przestępstwo.
- Jeżeli zauważysz, że ktoś nie wylogował się ze swojego konta, nie wykorzystuj tej sytuacji do działań, które przyniosłyby mu szkodę, ale życzliwie poinformuj go o jego nieuwadze.
- Pamiętaj, że groźby, pomówienia, nawoływanie do nienawiści, prześladowanie, ośmieszanie w cyberprzestrzeni także są karalne. Twoje działania w sieci nie są anonimowe.
- Sposoby pokojowego rozwiązywania konfliktów
- Wycisz się, uspokój, zatrzymaj niepotrzebną kłótnię, zanim stracisz nad sobą kontrolę. Zastanów się, co chcesz osiągnąć. Jeśli to możliwe, podejmij spokojną rozmowę z drugą stroną.
- Umów się na rozmowę w bardziej stosownych warunkach, w ten sposób zyskasz czas na konstruktywny dialog.
- Powiedz, co według Ciebie jest problemem, co przyczyną nieporozumienia, czego oczekujesz.
- Słuchaj drugiej osoby. Dopytaj o jej odczucia i oczekiwania. Podsumuj to, co usłyszałaś/usłyszałeś dla upewnienia się, czy dobrze zrozumiałeś/zrozumiałaś jej komunikat.
- Upewnij się, że Twój rozmówca powiedział wszystko odnośnie do swoich odczuć.
- Wspólnie wymyślcie rozwiązanie satysfakcjonujące obie strony.
- Jeśli nie uda się Wam dojść do porozumienia, poproś o pomoc osobę dorosłą, aktualnego opiekuna grupy. Porozmawiaj o tym z Twoimi rodzicami. Nie rozwiązuj konfliktu samodzielnie.
- Nie bądź obojętny, gdy komuś dzieje się krzywda. Zawsze poinformuj o tym osobę dorosłą.
Kontakt telefoniczny pod numerem +48 515 230 470