POGRZEB KATOLICKI
Dzień śmierci jest dla chrześcijanina, po zakończeniu jego życia sakramentalnego, dopełnieniem nowych narodzin rozpoczętych na chrzcie; jest ostatecznym „upodobnieniem” go do „obrazu Syna”, którego udziela namaszczenie Duchem Świętym; jest uczestnictwem w Uczcie Królestwa, zapoczątkowanej w Eucharystii. Kościół, który jak matka nosił sakramentalnie w swoim łonie chrześcijanina podczas jego ziemskiej pielgrzymki, towarzyszy mu na końcu jego drogi, by oddać go „w ręce Ojca”. (…) Ofiarowanie to dokonuje się w pełni w czasie celebracji Mszy św. (por. KKK 1682-1683)
POGRZEB KOŚCIELNY
Kan. 1176
- Wiernym zmarłym należy urządzić pogrzeb kościelny, zgodnie z przepisami prawa.
- Pogrzeb kościelny, przez który Kościół wyprasza duchową pomoc zmarłym, okazuje szacunek ich ciału i jednocześnie żywym niesie pociechę nadziei, należy odprawiać z zachowaniem przepisów liturgicznych.
- Kościół usilnie zaleca utrzymanie pobożnego zwyczaju grzebania ciał zmarłych; nie zakazuje jednak kremacji, jeżeli nie została wybrana z motywów przeciwnych nauce chrześcijańskiej.
ODMOWA POGRZEBU KATOLICKIEGO
Kan. 1184
Kodeks Prawa Kanonicznego określa trzy wypadki, w jakich wierny zostaje pozbawiony prawa do pogrzebu kościelnego:
- notoryczni apostaci, heretycy i schizmatycy,
- osoby, które wybrały spalenie swojego ciała z motywów przeciwnych wierze chrześcijańskiej,
- inni jawni grzesznicy, którym nie można przyznać pogrzebu bez publicznego zgorszenia wiernych (kan. 1184 §1, KPK).
Episkopat Polski 5 maja 1978 roku wydał Instrukcję liturgiczno-duszpasterską Episkopatu o pogrzebie i modlitwach za zmarłych, w której przypomina, że Kongregacja Nauki Wiary zezwoliła na pogrzeb jawnych grzeszników tylko wtedy, gdy okażą jakiś znak pokuty i w jakiś sposób wykluczą publiczne zgorszenie wiernych.
Do znaków pokuty, uprawniających do chrześcijańskiego pogrzebu, które ponadto zostaną potwierdzone przez wiarygodnych świadków, należą:
- prośba o kapłana, choćby nie zdążył przybyć,
- zewnętrzne wzbudzenie aktu żalu przez np. bicie się w piersi, ucałowanie krzyża, przeproszenie za dane zgorszenie itp.
Natomiast publiczne zgorszenie wiernych wyklucza się przez to, że wiernych na pogrzebie lub przed nim informuje się o znakach pokuty uczynionych przez zmarłego przed śmiercią.